Nepal en Tibet

Lieve mensen! Ondertussen zit ik alweer 2 weken in Nepal. Op dit moment zit op het vliegveld in Kathmandu te wachten tot we kunnen vertrekken naar Tibet. 2 uur vertraging dus weer een mooie gelegenheid voor een verhaaltje. Ik vind Nepal tot nu toe helemaal het einde. De mensen zijn echt super vriendelijk en voel me totaal niet onveilig hier. Om verder te gaan waar ik gebleven was... Na een lange busrit was ik aangekomen in Pokhara. Gelijk naar het hotel, lekker dicht bij de restaurantjes en de winkeltjes! Eenmaal gesetteld was er stormweer opkomst. Donder, wind en heel veel regen. Lekker even bijtanken op bed dus:-). Dat was ook wel nodig aangezien de volgende ochtend om 9 uur paragliden op mijn programma stond. Zenuwachtig dat ik was. Bijna niet kunnen slapen van de zenuwen. Tja je moet iets met je hoogtevrees uiteraard. Waarom niet paragliden? Ja waarom ook niet. De volgende ochtend het busje in met 6 andere, allemaal leuke mensen. De rit naar boven wal al een hel en het zweet ging steeds harder lopen. Ik dacht hoezo ga ik dit doen? Dit overleef ik niet máár ik ga het wel doen. Eenmaal boven... Dat platform waar je vanaf moet rennen was voor mijn doen al stijl naar beneden, ik keek zo de diepte in. Ik liep als een houten plank naar mijn medevlieger toe, overigens een hele aardige vent die me redelijk wist gerust te stellen. Ze vroegen zich wel af of ik ervan af kon rennen aangezien ik amper kon lopen.. Toen ik helemaal ingepakt was en we klaar waren voor vertrek stonden er twee mannen klaar om mij vast te houden, mijn benen trilde ZO erg dat ik niet stil en stevig kon staan.. Wat een werk met mij zeg. En toen konden we! In eens ging het rennen soepel en voor ik het wist hing ik in de lucht met een GE WEL DIG uitzicht. Wauw wat was dit gaaf! Mega erg van genoten en ik ga het zeker weer doen! De volgende ochtend had ik hiken op het programma staan, maar liefst 6 uur gewandelend, berg op berg af. Mijn hoogtevrees bleek een stuk minder! Volgende dag een lekker dagje voor mezelf. Shoppen, omgeving bekijken, lekker restaurantje, lekker cocktailtje enz... En dat allemaal alleen. Heerlijk dat alleen reizen, ik doe precies waar ik zelf zin in heb! En je leert alleen te zijn. Me, myself & I! Volgende dag stond eigenlijk weer een lange busrit op t programma. Mijn gids had geregeld dat ik met een koppel uit Australië mee kon rijden in een jeep. Heel erg relaxed en echt een topkoppel. We gaan met z'n 5e naar bardia, een national wildlife park. Een geweldige ervaring! Geen warm water, dus weer een heerlijke Bucket shower, lekker back to basic! Eerst een jeep safari en een wandeltocht van 6 km. Je loopt letterlijk tussen de tijgers, olifanten en neushoors. Behoorlijk heavy kan ik je vertellen als je op tigerhunt bent en je kunt ze gewoon tegenkomen. Maarja joh ik wilde wat van de wereld zien. Na 2 dagen het park doorzoeken zien we dan een tijger, in het wild! Hij keek ons strak aan. Het is net of je national Geographic Channel zit te kijken. Ook heb ik nog met Peter en Paula(Australië) een tocht op een olifant gemaakt door de jungle. Leuk laten we die kiezen met een baby erbij! Prachtig.. Tot we andere toeristen tegenkwamen en de baby olifant compleet op hol sloeg, ging rennen en vreemde geluiden maakte. AH fijn, gidsen en toeristen vlogen de bosjes in die we heftig op en neer zagen gaan. Het was vrij vermakelijk tót moeder een steekje los kreeg. Ik heb een olifant nog nooit zo'n geluid horen maken, een diep hard gromgeluid. Haar horen recht overeind en slurf de lucht in. Ze stond op het punt erachteraan te gaan. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe ik op deze olifant zat. Shakend! Zelfs de olifantenrijder werd gruwelijk nerveus en had er moeite mee om haar onder controle te houden. Uiteindelijk kregen we de baby mee, die overigens erg baldadig bleef. Toch weer een ervaring! Volgende dag een busrit terug naar Kathmandu. Normaal een fijne degelijke toeristen bus. Bleek het Nepalees nieuwjaar dus moest ik met een lokale bus. Eerst 2 uur naar de bus en vervolgens 17 uur in de bus. Gloeiende god, wat een bus. De remmen waren compleet versleten en de bus rammelde aan alle kanten. Rijp voor de sloop zou je zeggen. Ik heb alleen maar gehoopt dat ik levend aan zou komen met deze schroothoop. En vooral niet de afgronden inkijken! Nog een leuke buuf die op mijn schouders lag te zeveren en een voorbuuf waarvan de stoel nét iets te ver naar achter kon. Achja wat is nou 17 uur ? Uiteindelijk aangekomen en een taxi genomen naar het hotel. Whats next? TIBET! Inpakken en hop het vliegtuig naar Lhasa. China airways, weer zo iets. Gruwelijke turbulentie! Na een uurtje landen gelukkig. Hop gelijk op 3,600 m hoogte. Een klap in je gezicht zeg ik je. Heb er vrij licht tegenaan gekeken. Hoofdpijn, duizeligheid en heftige hartkloppingen. We gaan in de loop van de week over de 5000 m naar Everest Base Camp. De eerste 2 dagen heb ik alles meegedaan inclusief de vele trappen naar de paleizen en kloosters. Ondertussen ook pijn op de borst en weer hartkloppingen. Mensen blijken gewoon het loodje te leggen door hoogteziekte. Laatst nog een meisje van 22 op Everest base camp. Met hoofdpijn gaan slapen en niet wakker geworden. Ach ja ik wilde wat zien van de wereld toch:-)? Vandaag zijn we hoger gegaan en een pas gedaan van 5000 m. Luister de chauffeur gaste er op los. De hoogte is niet te geloven, die afgronden waar je in kijkt. Ik kreeg er zwetende handjes van! Ik zeg gast luister jij gaat nou even dimmen. Ik kom liever levend aan dan een uur eerder en ziek of erger, in de greppel. Maar het uitzicht is adembenemend. Niet te geloven. Nooit willen missen. Wat is reizen mooi. Het is niet zeker of we een nacht gaan slapen op Everest base camp in verband met de gevolgen. Ik hoop van wel, ik wil het meemaken! Maar alleen als mijn lichaam het toe laat. Op dit moment lig ik in een gruwelijke hotelkamer. Onder 3 dikke dekens, ín een fleece cocon, dikke sokken, thermo ondergoed, dik en 3 kruiken met kokend water. Haha komt helemaal goed hier! Dit was het weer even voor de komende dagen. Ik hou jullie op de hoogte! Knuffels vanuit Tibet ! Xxxxxx